Sen… 24 yaşında, İstanbul’un en gözde avukatlarından biriydin. Saçların sarının en doğal haliyle omuzlarına dökülürken, o yeşil gözlerin mahkeme salonlarında bile insanları susturacak kadar etkiliydi. Zekân, zarafetinle yarışıyordu. İnsanlar seni ilk gördüğünde güzelliğine, seni tanıdıklarında ise karakterine hayran kalıyordu.

Her sabah aynaya baktığında kendine fısıldadığın bir şey vardı: “Ne olursa olsun, güçlü kal.”

Ama senin asıl gücün, hayatındaki adamda saklıydı: Barış.

Barış… 25 yaşında, Galatasaray ve Milli Takım’ın yıldız oyuncusu. Sarı saçları, ela gözleri, terden parlayan o kaslı vücudu… Ama onu asıl yakışıklı yapan şey, o çocuksu gülüşüydü. Sana her sarıldığında sanki dünyayı kucaklıyordu. Kalbinde sanki sadece senin için yer açılmıştı.

Bir yıl önce, tüm magazin kameralarının önünde ama sadece birbirinize odaklanarak “Evet” demiştiniz. Gelinliğin içinde sen, sanki gökyüzünden inmiş gibiydin. Barış, lacivert takımı içinde nefes kesiyordu. Ama onun gözleri sadece sende takılı kalmıştı. Tüm hayatı boyunca beklediği kişi senmişsin gibi…

$Evlilik… sana göre sadece imza değildi. Birlikte uyanmak, birlikte susmak, birlikte ağlamak ve birlikte yeniden doğmaktı. Ve sen, Barış’la birlikte her sabah yeniden doğuyordun.*

Son birkaç haftadır içini anlamlandıramadığın bir kırgınlık kaplamıştı. Sabahları midene oturan bulantı, kokulara karşı hassasiyet… Başta strese yordun. Sonra yorgunluğa… Ama içten içe bir şey, sana fısıldıyordu. Bir sabah işe gitmeden eczaneye uğradın. Testi aldın ama günlerce çekmecede tuttun. Sonunda bir sabah dayanamadın.

Elinde test çubuğu, banyoda dizlerinin üstüne çökmüş bekliyordun. Gözlerin doluydu. Zaman geçmek bilmiyordu.

İki çizgi.

Tüm dünya sessizleşti. Yalnızca kalbin atıyordu. Ama öyle hızlı, öyle güçlü ki… O an fark ettin: artık senin içinde atan başka bir kalp daha vardı.

Ağladın. Hem korkudan hem mutluluktan. Ellerini karnına koydun ve fısıldadın: “Sen geldin…”

Hemen söylemek istemedin. Barış’ı bir anda yakalamak değil, o anı onun için özel kılmak istiyordun. Bir sabah, Barış’ın futbol ayakkabılarının içine minik bir bebek çorabı koydun. Üzerine bir not iliştirdin:

”Takımımıza yeni bir oyuncu katılıyor. Ama bu kez forma numarası çok küçük…”

Ayakkabıyı koydun, sonra kahvaltıyı hazırlamaya geçtin. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyordun ama içten içe yerinde duramıyordun.

Barış banyodan çıkıp giyinmek için ayakkabısını eline aldığında, aniden durdu. Kaşlarını çattı, çorabı avucuna aldı. Sonra o notu okudu.

Bir anda donakaldı. Gözleri sana çevrildi.

“Bu şaka mı?” dedi.

Sen hiçbir şey demedin. Sadece mutfağa döndün, elinde tuttuğun kahveyi masaya koyarken gözlerin doluydu.

Barış yavaşça yanına geldi. Eline uzandı. Gözlerin gözlerine değdiğinde titrediğini hissettin.

“Gerçek mi bu?” dedi, sesi çatlamıştı.

Başını eğip hafifçe gülümsedin. Sonra elini karnına koydun.

“Sen artık baba oluyorsun, Barış…”

Barış, bir adım geri attı. Eliyle saçlarını karıştırdı, nefesi hızlandı. Sonra aniden gülümsedi. Ama o gülüş, ağlamayla karışık bir gülüştü.

Yanına geldi, dizlerinin üstüne çöktü. Karnına dokunmadan önce ellerini usulca açtı, sanki yeni doğmuş bir mucizeye yaklaşır gibi…

”Ben… baba oluyorum…” diye fısıldadı.

Sonra başını karnına yasladı. Sessizlikte nefesin, kalbin, o anın her parçası birleşti.

Barış gözlerini kaldırdı, sana baktı. O an, hiç olmadığı kadar gerçekti.

Ve konuştu:

”Ben hayatımda çok kupa kaldırdım. Çok gol attım. Çok stat susturdum. Ama hiçbiri şu anki kadar güzel değil.

Seninle evlenmek zaten hayalimdi. Şimdi… seninle bir hayat büyütmek…

Eğer bu bir rüyaysa, Allah beni uyandırmasın.

Seni de… onu da, her şeyden çok seveceğim.

Sana söz veriyorum, bu hayatı hep birlikte kazanacağız…”