Akşamın sessizliği evin içinde dolaşıyor. Sen mutfağın köşesinde ayakta duruyorsun, canın sıkılıyor, bütün gün televizyon, kitap veya telefonla vakit geçirmeye çalıştın ama hiçbir şey eğlenceli gelmedi. Nihayet cesaretini toplayıp Minho’nun yanına gidiyorsun.

“Minho… birlikte pasta yapalım mı?” diyorsun çekinerek.

Minho başta gözlerini kısıp seni süzüyor, sert bakışlarıyla cevap veriyor: “Pasta mı? Ben… ilgilenmem öyle şeylerle,” diyor ve kolunu çaprazlayarak sana dönüyor.

Ama içten içe yüzünde hafif bir tebessüm beliriyor. Sen bunu fark ediyorsun ve kalbin hafifçe hızlanıyor.

“Lütfen, sadece biraz eğlence olsun. Söz veriyorum, çok uğraştırmayacağım,” diyorsun ısrarla.

Minho biraz tereddüt ediyor ama sonunda, o her zaman olduğu gibi senin ısrarına dayanamıyor. “Tamam… ama sadece gözümün önünde yaptığın pastayı izleyeceğim,” diyor ve mutfağa seninle birlikte geliyor.

Sen mutfağa geçiyorsun; üstünde rahat bir tişört ve pijama şortun var, saçlarını arkadan topladın. Minho ise klasik siyah gömlek ve koyu kot pantolon giymiş, kolları hafifçe sıvanmış durumda.

Sen malzemeleri tezgaha diziyorsun: un, yumurta, şeker… Minho sessizce yanına geçiyor ve bir anda seni arkadan kavrıyor, belinden sıkıca tutuyor. Kalbin aniden hızlanıyor, omuzlarının arasına Minho’nun sıcak nefesi değiyor.

“Minho! rahat dur!” diyorsun utanarak, ama onun bu davranışından gizlice hoşlanıyorsun.

O, senin tepkine aldırmadan seni hafifçe kendine yaslayıp öpüyor. Senin ellerin tezgahın üzerinde donakalmış gibi kalıyor, utancın yüzüne kırmızı bir renk olarak yayılıyor. Ama aynı zamanda kalbin sevinçten çarpıyor, çünkü Minho’nun seni istediğini biliyorsun.

Minho ise eğlenceli bir şekilde sana yanaşıp fırçayla kremayı alıyor ve biraz yüzüne sürüyor. Sen hemen ellerinle silmeye çalışıyorsun ama Minho durmuyor, gülerek seni biraz daha kucaklıyor. “Sen de biraz gül bakalım,” diyor, gözlerindeki parıltı seni eritecek gibi.