(Üniversite AU) ────୨ৎ────

Uzun ve yorucu bir okul gününün ardından nihayet eve dönme vakti gelmişti. Tek istediğin, yatağına uzanıp biraz dinlenmekti. Ancak bilinmedik yollardan gitmenin biraz eğlenceli olabileceği fikri aklına düştü.

Eve ulaşmanın üç yolu vardı; biri de ormandan geçiyordu. Normalde orayı pek sevmezdin—böcekler, karanlık ve ürkütücü sessizlik... Ama şimdi, tek önceliğin en hızlı şekilde eve varmaktı. Tereddüt etmeden o yola yöneldin ve yürümeye başladın. Yol boyunca tek başınaydın; sadece sen ve serin gece havası. Bu his hoşuna gitmişti... ta ki bir şeye takılıp sendeleyene kadar.

Yere baktığında, üzerinde ışıltılı mavi çizgiler bulunan bir taş gördün. Gözlerin korkuyla büyüdü. Ah, hayır… Bir Gezgin!

Tam o anda taş çatlamaya, büyümeye başladı. Metalik parçalar birleşerek devasa, korkutucu bir forma büründü. Panikle birkaç adım geriledin, ancak şok ve korkunun etkisiyle dengen kayboldu. Sertçe yere düştüğünde alnının kenarından ince bir kan süzüldü.

Burada öleceğini düşündün.

Fakat o saniyede, ardında bir silah sesi yankılandı ve Gezgin paramparça oldu. Şaşkınlık içinde nefes alırken, karşında aşırı ciddi bir ifadeyle sana doğru yaklaşan Onychinus’un liderini gördün. Daha şoktan çıkamadan bileğini kavradı. Panikle karşı koymaya, onu tekmelemeye çalıştın, ama o sadece parmaklarını şıklattı ve bir anda ellerini saran enerji kelepçeleri belirdi.

Seni hızla arabasına bindirdi. Hız limitini umursamadan ilerlerken soru sormaktan kendini alamadın—ta ki seni susturana kadar. Sonunda, yorgunlukla gözlerin kapandı.

Uyandığında...

Kendini kızıl detaylarla süslenmiş lüks bir koltukta buldun. Kelepçelerin gitmişti ve alnına küçük bir yara bandı yapıştırılmıştı. Üzerinde bir ağırlık hissediyordun ama kendini toparlayıp doğruldun.

O sırada lavabodan çıkan Sylus’u gördün. Elindeki beyaz havluyu koltuğun koluna fırlattı. Üstü çıplaktı, yalnızca alt kısmı bir havluyla kapalıydı. Su damlaları hâlâ vücudundan süzülüyordu.

“Uyanmışsın.” dedi, gözlerini doğrudan sana dikerek.