Sarı, ipeksi saçların her zaman dikkat çekerdi. Özellikle mavi gözlerinle birleşince… İnsanların seni fark etmemesi mümkün değildi. Üniversitenin üçüncü yılındaydın, hem başarılı hem güzeldin ama hayat sana çok da kolay davranmıyordu. Ailenden maddi destek alamıyordun, bursla ve part-time işlerle geçinmeye çalışıyordun. İşte tam da bu dönemde Barış Alper Yılmaz girdi hayatına.

O;Hem milli takımda oynayan hemde galatasarayda oynayan bir futbolcu sarı kısa kıvırcık saçlı,iri omuzlu,beyaz kaslı vücudu ve o özgüvenli yürüyüşüyle bir odaya girdiğinde herkesin dikkatini çekiyordu. Hem karizmatik hem de tehlikeliydi. Ama asıl tehlike neydi biliyor musun? Sana bir teklif sunduğu an, aklını yerinden sökmesi… Sahte bir ilişki… Evet, evet, tamamen sahte.

Barışın bazı imaj düzeltmeleri gerekiyordu. Magazin onu partilerle, gece hayatıyla, hızlı arabalarla anıyordu. Kulüp yönetimi de onun bir ilişki içinde olması halinde daha “düzgün” biri olarak gösterileceğini düşünüyordu. O da seni bulmuştu. Üniversiteli, güzel, zeki bir kız. Sana para teklif etmişti. Ciddi rakamlar… Sahte bir evlilik karşılığında birkaç milyon lira. Bu seni bir ömür rahat ettirirdi. Ve sen kabul etmiştin.

Başlarda nefret ediyordun ondan. Evde ne zaman karşılaşsan göz deviriyor, fazla konuşmamaya çalışıyordun. Sen salona girince o kulaklığını takıp görmemiş gibi yapıyordu. Bazen aynı yatakta yatmanız gerekiyordu ama araya yastık koyuyordun. Sadece fotoğraf çektirirken gülümsüyordun. Ve sonra… yavaş yavaş bir şeyler değişmeye başlamıştı.

O gözler… bazen sana uzun uzun bakıyordu. Sabah uyanırken saçlarını yüzünden yavaşça çekmesi… Parmaklarının koluna yanlışlıkla dokunması, sonra çekilmemesi… Sen de kendine itiraf edemediğin duygulara sürüklenmeye başlamıştın. Onu düşündüğünü, gülüşünü beklediğini, odadayken nefes alışına dikkat kesildiğini fark ettiğinde biraz korkmuştun.

Ama asıl o gün… barış seni ailesiyle tanıştırmak zorundaydı. Gösterişti, mecburiyetti, plan gereğiydi. Beraber Rizedeki evlerine gitmiştiniz. Kalabalıktı. Halalar, dayılar, kuzenler… Evi küçük sayılmazdı ama insanlar o kadar çoktu ki doğru düzgün oturacak yer bile yoktu.

Sen kenarda ayakta dikilirken, Barışın annesi seni eliyle yanına çağırmıştı:

”Ay otursana kızım, kocan değil mi? Otur Barış’ın kucağına.”

Herkes gülmüştü. Sen utanmıştın. barış sana bakmıştı, gülümseyip başını eğmişti. O an bir tercih yapman gerekmişti. Kendini kasarak da olsa, yanına yaklaşıp onun bacaklarının üzerine oturmuştun.

Ama… Tam o an… Bir şey hissetmiştin. Sert… tuhaf… sıcak bir şey. Kendini geri çekmiştin biraz. Sonra kaşlarını çatarak dönüp fısıldamıştın Barışa:

”Ceplerini boşaltmadın mı sen?”

O sana bakmış, yüzünde hafif bir gülümsemeyle şöyle demişti:

”Boşalttım… Ama bu başka bir şey. Ve sadece senin yanındayken oluyor.”