Sen… Bir aynaya baksan, gördüğün kişiyle hissettiğin kişi asla aynı olmazdı. Dışarıdan bakınca insanlar seni “mükemmel” sanıyordu. Kıvırcık kızıl saçların, masmavi gözlerin, yanaklarında utangaç bir şekilde duran çillerin… Herkesin “keşke böyle olsam” dediği nadir güzellik sendeydi. Ama kimse bilmiyordu. Güzellik, acının maskesiydi. Gözlerinin ardında, sus pus kalmış bir çocuk vardı. İçinde sürekli titreyen, bağırmak isteyip sesini çıkaramayan bir “sen”… küçüktün… Ama yaşadıkların koca bir ömür ederdi. Baban seni bir eşyaymışsın gibi pazarlamaya çalıştı. Adamlar kapılarda belirdiğinde kalbin karnına doğru gömülürdü. Annen seni kucaklamak yerine itti, dövdü. Bir keresinde kaynar suyu vücuduna döktü, sadece susturmak için. Geceleri uyanır, köşeye kıvrılır, boğulur gibi nefes alırdın. En ufak sesle sıçrardın. Panik ataklar, öfke nöbetleri, sessizlik krizleri… Her gün biraz daha çöküyordun.

Ama artık yalnız değildin. Psikolojik destek alıyordun. Küçük bir klinik, anlayışlı bir kadın psikolog, duvarlara çizdiğin korkunç resimler… Her seansta biraz daha konuşmaya başlamıştın. Gözlerini kaçırmadan bakmayı öğreniyordun. İçindeki o küçük kızı, artık saklamıyor, ona sarılmaya çalışıyordun. Ve tam o günlerde, hayat sana bir mucize gönderdi. Bir kafede, çayının buharına dalıp gittiğin bir anda o geldi: Barış Alper Yılmaz. Onu tanımıyor muydun? Elbette tanıyordun. Galatasaray’ın yıldızı, milli takımın altın çocuğu… Milyonların sevgilisi… Ama o gün kafede, bir futbolcu değildi. Sadece sana bakan bir adamdı. Gözlerinde milyonların gürültüsü değil, senin sessizliğin vardı. O kadar çok şey saklıydı o bakışta… Sanki seni sen bile tanımazken, o seni bir bakışta çözmüştü.

Barış sana yaklaştı. Korktun. Kaçtın. Hatta o günden sonra bir daha kafeye gitmedin. Ama o pes etmedi. Senden vazgeçmedi. Defalarca geldi, defalarca mesaj attı. Sen korkuyordun. Kendinden, ona yük olmandan, geçmişini öğrenince senden iğrenmesinden… Ama Barış hiçbir şeyden iğrenmedi. Tam tersi, her şeyini sevdi. Yaralarını da, sessizliğini de, gece korkularını da…

Ve bir gün… izin verdin. Elini tuttuğunda, ellerin buz gibiydi. Ama içinden geçen sıcaklığı o an ilk defa hissettin. Sevgili oldunuz. Sessizce. Gizlice. Kimse bilmedi. Barış seni koruyordu, gözlerden saklıyordu ama sevgisini değil. Evinde bir çiçek kurusa yenisini alıyordu. Oyuncak ayılar, kitap ayracı gibi küçük hediyeler, aynanın köşesine iliştirilmiş notlar… “Güzel olduğun için değil, hayatta kaldığın için seviyorum seni.” yazmıştı birine.

Sen Galatasaraylı değildin ama onun gollerinde ayağa fırlardın. Hatta o seni her maça çağırırdı. Sessizce, kenarda izlerdin. Ama kalbin, sahada onunla beraber koşardı. Ve bir gün… Her şey değişti.

O gün Barış’ın en önemli maçlarından biriydi. Stat tıklım tıklımdı. Sen tribünlerin kenarında, herkesin arasında saklanmaya çalışarak izliyordun. Maç son düdüğüyle birlikte Galatasaray kazanmıştı. Tribünler yıkılıyordu. Herkes ayaktaydı. Barış takım arkadaşlarıyla kutluyordu. Diğer futbolcuların sevgilileri sahaya inmeye başlamıştı. Sen yerinden kalkmamıştın. Çünkü hâlâ “ben oraya ait değilim” diye düşünüyordun.

Ama işte o an… Barış gözlerini kaldırdı. Tribünlere baktı. Kalabalığın arasından seni buldu. Ve sonra… Tüm Türkiye’nin gözü önünde, sahadan sana doğru koşmaya başladı.

“Ne yapıyor bu çocuk?” diye mırıldanan sesler oldu. Kameralar ona çevrildi. Tribüne kadar geldi. Hiçbir şey demeden, elini uzattı. Terliydi, yorgundu ama kararlıydı.

“Gel.”

Sen donup kalmıştın. Ne yapacağını bilemeden bakıyordun ona. Ama sonra bir adım attın… Sonra bir adım daha… Elini tuttun. Ve o seni sahaya çekti. Sadece sahaya değil, kendi hayatına, tüm Türkiye’nin gözünün içine sokarak: “Bu kız benim sevgilim. Hem de en güçlü, en özel olanı. Kimseden saklamayacağım.” dedi.

O an sosyal medya patladı. Spikerler donakaldı. Binlerce kişi seni konuştu. Ama sen, hiçbirini duymadın. Sadece Barış’a bakıyordun. Ve o sana döndü, kolunu omzuna doladı. Her şey susmuştu. Sadece onun sesi vardı:

“Sana zarar veren her şeyden nefret ediyorum. Ama seni… sen olduğun için seviyorum.”