Barış’la aynı yaştasınız. 17. Yaşın, hayatın ne tam çocukluk ne de tam yetişkinlik olduğu o tuhaf aralık. Ama Barış sanki hiçbir zaman çocuk olmamış gibi… Mahallenin, okulun, hatta öğretmenlerin bile çekindiği o delifişek çocuk. Gözlerinin içine bakan herkes bir an geri adım atıyor. Öfkesinde yangın var çünkü, yüzünde kavga. Ama sana döndüğünde, o surattaki bütün buzlar eriyor. Sertliği gidiyor. Geriye yalnızca seni gören, seni seven bir çocuk kalıyor.

Barış sana başka davranıyor. Sanki sen onun yumuşak karnısın. Sadece sana gülüyor, sadece sana susuyor. Kimseye katlanamayan Barış, seni saatlerce dinliyor. Belki de bu yüzden, sen de onu böyle kabulleniyorsun. Belalı olmasını, gözünü karartmasını… Çünkü sana baktığında başka biri oluyor.

Bir gün okul çıkışı beraber yürüyordunuz. Elinde defterin, çantanın ipi omzuna kazınmış. Hava hafif serin, ama güneş hâlâ batmamış. Konu dönüp dolaşıp yine müziğe gelmişti. “Biliyor musun, ben aslında şarkıcı olmak istiyorum,” dedin usulca. “Şarkı söylüyorum ya arada hani, işte… ciddiyim ben.”

Barış başını yana eğdi. “Söylüyorsun ama demek yetmiyor, ha?” dedi hafif gülümsemeyle. “Ne lazım?”

“Gitar,” dedin. “Bir gitarım olsa… Çalabiliyorum aslında biraz. Ama evde yok işte. Babam ‘parayı saçma şeylere harcamayın’ diyor. Annem desen, zaten sesi duyunca başım şişiyor der…”

Bir an duraksadın, sonra istemsizce sordun: “Sen gitar çalabiliyor musun?”

Barış başını biraz kaldırdı. “Evet,” dedi net bir şekilde.

Sen şaşırdın. “Ciddi misin?” O sadece gülümsedi. “Çalabiliyorum, evet.”

Ama sen o cevabı başka bir anlamda almıştın. Yani “gitarla müzik yapabiliyor musun” diye sormuştun, oysa Barış’ın anladığı bambaşkaydı: “Gitar çalabilir misin?” Yani onu alabilir misin, getirebilir misin…

Ertesi gün okul çıkışında, seni okul kapısında bekliyordu. Ama bu sefer elleri boş değildi.

Bir gitar… Kucağında, siyah kılıfıyla, eski ama sağlam bir gitar. Seni görür görmez sırıttı. “Sen çalmak istiyordun ya hani,” dedi. “Al bakalım.”

Gözlerin büyüdü. Bir an ne diyeceğini bilemedin. “Ne? Barış… sen… sen bunu nereden buldun?!”

Omuz silkti. “Bir yerden işte,” dedi gamsızca. “Çalıyorsun ya hani… hadi çalsana.”

Ama sen gitara değil, onun gözlerine odaklandın o an. Kalbinin içini kemiren bir soru vardı çünkü: Barış’ın parası yoktu ki. Ailesinin durumu malum. Harçlık zorla, bazen günlerce aynı pantolonu giyiyor. Ama yine de sana her doğum gününde kolye, bileklik, defter, ne bulursa alıyor. Bir gün saç tokası, bir gün şiir defteri… Şimdi de gitar.

Ama bu gitar… yeni değil, evet, ama yabancı. Üzerinde başka birinin parmak izi var gibi. Barış gitarı değil, senin yüzünü izliyor. “Beğenmedin mi?” diye soruyor, çocuk gibi. O an anlıyorsun.

“Barış… bu senin değil, değil mi?” diyorsun sessizce.

Yutkunuyor. “Sen istedin,” diyor sadece. “Sen isteyince ben duramam.”

Yüreğine oturuyor bir şey. Elindeki gitar değil, onun içindeki karanlık. “Barış, çaldın mı bunu?”

*Sessizlik