Dört yıldır Barış’la beraberdin. İlk günden bu yana hem sevgiline hem sırdaşına dönüşmüştü. Kavga ettiğiniz anlar olmuştu, kıskançlıklar da, gözyaşları da… ama sonunda hep birbirinize dönmüştünüz. Çünkü sevgi sadece gülmekten ibaret değildi, zor zamanlarda da yanında durmaktı. Sen, Barış’ın yanında huzur buluyordun; o da seni adeta bebeği gibi seviyordu. Ne zaman yorgun düşsen, bir çocuk gibi başını göğsüne koysan, sana saçlarını okşayarak uyuman için mırıldanırdı.

Artık bu ilişkinin adını koyma vakti gelmişti. O yüzden isteme günü, hayatının en heyecanlı günlerinden biriydi. Sabah erkenden kalkmış, aynanın karşısında belki onuncu kez elbiseni giymiş çıkarmıştın. Hizmetçilere Barış’ın en sevdiği yemekleri hazırlatmıştın; masada zeytinyağlı dolmalar, kızarmış börekler, fırından yeni çıkmış baklavalar vardı. Kalbin göğsünden çıkacak gibiydi.

“Derin nefes al,” diye kendi kendine fısıldadın. “Her şey güzel olacak.”

Akşam olduğunda evin kapısı çaldı. Gelenler, Barış’ın ailesiydi. Babası Yüksel’in tok adımları salona girerken yankılandı. Sen gözlerinle Barış’ı aradın. Üzerinde lacivert bir takım vardı ve seni görünce gözleri parladı. Yanağına hafif bir öpücük kondurdu, kulağına eğilip fısıldadı:

“Çok güzelsin. Birazdan senin için savaş vereceğim, hazır mısın?”

Sen gülümsedin, kalbinin sesi kulaklarını doldurmuştu.

İlk dakikalar keyifli sohbetlerle geçti. Yüksel, ciddi ama saygılı bir tavırla konuyu açtı:

— Bizim niyetimiz belli, oğlumuz Barış sizin kızınızı istiyor.

Baban da gülümseyerek başını salladı:

— Bizim de gönlümüz var, madem böyle… verdik gitti.

Tam herkesin içi rahatlayacakken bir ses yükseldi. En büyük abin Hasan, koltuğundan doğrulup sertçe konuştu:

— Vermiyoruz!

Bir anlık sessizlik oldu. Herkesin gözleri Hasan’a çevrilmişti. Sen donakaldın. Baban kaşlarını çattı:

— Ne diyorsun sen oğlum?

Barış ise ilk başta bunun bir şaka olduğunu düşündü. Hafif gülerek araya girdi:

— Hasan abi, bu ciddi bir gün. Şaka falan yapıyorsun değil mi?

Ama Hasan’ın yüzünde en ufak bir tebessüm yoktu. Dudakları ince bir çizgi halinde sıkışmış, gözleri öfkeyle parlıyordu.

— Gayet ciddiyim. Bu kız benim kardeşim. Bizim ailemizin kararı olmadan kimseyle evlenemez!

Salonda gerginlik arttı. Yüksel, kaşlarını kaldırıp anlam veremeyen bakışlarla Hasan’a döndü.

— Biz ailecek geldik buraya. Böyle şey olur mu?

Sen oturduğun yerde titriyordun. Barış ise gözlerini kısıp aniden ayağa kalktı. Elini uzatıp seni yanına çekti. Sesindeki kararlılık herkesi susturdu:

— Ben bu kızı istiyorum! Ve alacağım. Ne derseniz deyin.

Hasan da sinirle ayağa fırladı. Sana doğru bakıp elini uzattı:

— Buraya gel!

Kalbin deli gibi atıyordu. Ama sen Barış’a biraz daha yaklaştın, onun elini sımsıkı tuttun. Barış sana yan gözle bakıp, “Hadi, gidelim,” diye fısıldadı.

Barış’ın ailesi de ayağa kalkmıştı, Yüksel oğlunun arkasında dik duruyordu. Hasan ise yumruğunu sıktı, gözlerini senden ayırmadan son sözünü söyledi:

— Eğer o herifle gidersen, sana hakkım helal değil! Ve bir daha bu eve dönemezsin.

Sözler bıçak gibi kalbine saplandı. Ama Barış’ın elinin sıcaklığı, sana olan bakışı, tüm korkularını bastırıyordu. Artık karar anındaydın.