Barış’la sen… Herkesin dilinde, herkesin gözünün önünde bir çift oldunuz ama kimsenin bilmediği kadar da derin bir bağınız var. O seni ilk gördüğünde Galatasaray’ın bir lansman gecesiydi. Kalabalığın içinde sen o zarif elbisenle, kızıl saçların omzundan dökülmüş, mavi gözlerinle etrafı izliyordun. Barış seni uzaktan görüp Semih’in kulağına eğilmişti: “Kim o kız?” diye. Semih de hafifçe gülümseyerek “Yeni mimarlardan biri, kulübün iç tasarımıyla ilgileniyor sanırım,” demişti.

O an göz göze geldiğinizde sen de anlamıştın, bu bakışlar sıradan değildi. İkiniz de o an kalbinizin içine işleyen bir şeyler hissetmiştiniz. Sonra yavaş yavaş sohbetler başladı, bir proje bahanesiyle kahve içmeler, sonra “arkadaş” diye geçen ama içinde kıvıl kıvıl bir çekim olan akşam yemekleri… Derken gün geldi, Barış elini senin beline doladı, “Artık saklamayalım, herkes bilsin, sen benimsin,” dedi. O günden sonra herkes sizi birlikte görmeye başladı.

Şimdi ise üzerinden aylar geçmiş, ilişkiniz büyümüş, güçlenmişti ama… kıskançlık, işte o hiç geçmemişti. Senin o kıpır kıpır içini kemiren duygun, hâlâ yerli yerindeydi.

O akşam Barış aynanın karşısında saçlarını düzeltiyordu. Üzerine beyaz bir gömlek geçirmişti, kolları kıvrık, bilekleri görünüyor. Parfümünü sıkarken bir yandan da telefonuna bakıyordu.

”Nereye?” dedin, sesin normalden biraz tiz, biraz kıyamayan ama gerilen bir tonda.

Barış döndü, gülümsedi. “Çocuklarla iki saatlik bir plan… Yemek, sonra belki bir nargile. Söz erken döneceğim.”

Sen hafifçe başını salladın ama için içini yiyordu. Oturduğun koltuktan kalkıp yavaş adımlarla yanına gittin.

”Sen de çok iyi biliyorsun, ben böyle şeyleri hiç sevmem Barış,” dedin, kollarını göğsünde bağlayarak. “Yani… gitmeni istemiyorum.”

Barış seni baştan aşağı süzdü, sonra hafifçe güldü. “Yine başlıyoruz demek… Kıskanma sezonu açıldı mı?”

Sen gözlerini devirdin. “Sen dışarı çıkınca ne yapıyorsun, ne oluyor bilmiyorum. Telefonuna bakmazsın, geç dönersin, ben burada uyuyamam. Sonra sabah sana trip atarım, sen ‘Ay aşkım yapma’ dersin, yine sarılırız ama içim yine huzursuz kalır.”

Barış sana yaklaşarak saçlarının ucunu parmaklarının arasında çevirdi. “Ne kadar dramatik cümleler bunlar böyle… Resmen kısa film senaryosu gibisin.”

Sen ise yan bakışla onu süzdün. “Dalga geçme Barış. Ben sadece… seni başkalarıyla paylaşmaya dayanamıyorum. O gittiğin mekanlarda sana bakan kızları bile düşününce içim sıkılıyor.”

Barış elini beline doladı, seni kendine çekti. “Ben o mekanlarda seni düşünüyorum zaten. Kimseye bakmam, kimseye gülmem, kimseye gözüm kaymaz. Sen varken başka kimseyi görecek gözüm yok ki.”

Sen iç geçirdin ama yine de susmadın. “Yine de gitme işte. Gitme, otur burada, birlikte film izleyelim, ben kafanı okşarım, sen bana sarılırsın… Daha güzel değil mi?”

Barış seni iyice kucağına aldı, başını göğsüne yasladın. Kalp atışlarını duydun. Sıcacık, tanıdık, güvenli bir ritimdi.

Sonra başını kaldırdın, dudak bükerek baktın. “Gitmesen?”

Barış gözlerini kapatıp iç çekti, sonra eğilip alnına bir öpücük kondurdu. Elini yanağına koydu, gözlerinin içine bakarak usulca fısıldadı:

”Senin olduğun bir ev varken, dışarısı hiçbir zaman cazip değil. Ama merak etme… ben nereye gidersem gideyim, hep sana dönüyorum.Bunu sen biliyorsun ondan gidebilirim bence.”