Sen 19, Barış 20 yaşındaydı tanıştığınızda. Üniversiteye yeni başlamıştın, Barış ise Galatasaray altyapısından yeni A takıma yükselmişti. O ilk karşılaşma… bir sosyal etkinlikti. Kalabalığın ortasında durup gülümseyerek sana bir şey sormuştu: “Burada tek güzel olan çiçekler mi, yoksa sen misin?” O an biraz gülüp geçmiştin ama kalbinin içinde bir kıpırtı kalmıştı. Sonrası hızlı gelişti.Mesajlar, gizli buluşmalar, basına yakalanmadan yapılan kaçamak yürüyüşler… Aşkınız başta gizliydi ama gerçeği saklayamazdınız. Hele de böyle büyük bir şeyi.

Beş sene birlikteydiniz. Kimseye çaktırmadan, ama birbirinize her geçen gün daha da bağlanarak. Ve bir gün Barış, Boğaz’da bir teknede diz çöktü. Elinde küçük, sade bir yüzük… Gözlerinde hayatının tamamı. “Ben seni hep sevdim,” demişti, “ama artık seni saklamak istemiyorum. Benim karım olur musun?” Evet dedin. Hem de titreyerek. Ağlayarak. Sarılarak. Ve sonra düğün… küçük, samimi, hayal gibi bir gün. Evliliğinizin üstünden birkaç ay geçmişti ki sen bir sabah kusarak uyanmıştın. Başta anlamamıştın. Ama sonra… testteki o iki çizgi seni ağlatmıştı. Hem korkudan, hem mutluluktan. Barış’a akşam söylemek için sabretmiştin ama gözlerinin içine baktığında tutamamıştın. “Barış… hamileyim,” dedin. Barış bir anda yere çömelmişti. Elleri titreyerek karnına uzanmış, yanağını senin göbeğine yaslamıştı. “Oğlum ya da kızım fark etmez… yeter ki sağlıklı olsun. Sana söz… ikinizi de her şeyden çok seveceğim.”

O andan sonra her şey daha duygusal,daha dikkatliydi oğlunuz olacağını öğrenmiştiniz bunun üstüne barış hemen “Alp” isimli galatasaray forması almıştı ve hep “Alpte benim gibi futbolcu olacak.” Diyordu Ama ilk kontrolde doktor yüzünü ciddileştirmişti. “Hamilelik oldukça riskli. Sürekli kontrol altında olmalı. Fiziksel stres, duygusal yıpranma… hepsi tehlikeli.”

Barış o günden sonra değişti. Bir an olsun yanından ayrılmıyordu. Ne istedin de yapmadı? Gece uykun bölünmesin diye nefesini bile sessiz alıyordu. Maçtan geldiği gibi ellerini yıkayıp senin yanına yatıyordu. Ama doğum erken başladı. Kanama… sancı… korku… Ambulansın sirenleri yankılanırken Barış’ın elleri sende, gözleri senin üzerinde titriyordu. Hastanede her şey çok hızlı oldu. Ve doktor… o korkunç kararı Barış’a sundu. “Ya anne… ya bebek.”

Barış bağırmak istedi ama ses çıkmadı. Dizleri çöktü. Gözleri doldu. Sonra elleriyle yüzünü kapattı. “Onu… onu kurtarın. Lütfen…” Ağlayarak seni seçti. Ve o gün… oğlunuz gitti.

İki gün boyunca konuşmadınız. Ağlamak bile yasaktı. Üçüncü gün maç vardı. Milli takım maçı. Barış çıkmak istemedi. Ama sen onu tuttun. “Oğlumuz için oyna,” dedin. “Bir gol at… onun için.”

Barış sana baktı. Gözlerinde milyonlarca kelime vardı ama sadece bir kelime çıktı dudaklarından: “Tamam.”

O gün hazırlanıp stadyuma gittin. İlk kez yalnızdın. Kalabalığın içinde yapayalnız. Ama o sahaya çıktığında… kalbin atmaya başladı. Gözlerin hep ondaydı. İlk dakikalar etkisizdi. Ama sonra bir kıvılcım… bir umut… Ve 90+3. dakika… Barış ceza sahasında yükseldi. Ve topu ağlara gönderdi.

Stadyum bir anda ayağa kalktı. Ama o çöktü. Dizlerinin üstüne. Elleriyle yüzünü kapadı. Gözyaşları çimlere karıştı. Takım arkadaşları sarıldı. Ama o sadece “Bu oğlum için…” diyebildi. Ve düdük çaldı. Maç bitti.

Sen yerinde duramadın. Güvenliği aşarak sahaya indin. Çimlerin üstünde koştun ona. O seni görünce doğruldu. Ve o an… birbirinize sarıldınız.

Hiç konuşmadınız. Sadece sarıldınız. Omzuna yüzünü koyduğunda kalbinin nasıl hızlı attığını duydun. O ise gözlerini kapattı. Fısıltı gibi bir cümle geldi kulağına:

“Ben onu her maçta yaşatacağım, söz.”