Sen Kelimelerle savaşıyordun. Ama bu savaşta kimse yaralanmıyordu; aksine, insanlar senin cümlelerinde kendini buluyordu. hem wattpad hemde klasik kitaplar yazıyordun. Kitapların hem kalplere hem de korkulara dokundu. Kimi satırların ağlatıyor, kimileri tüyleri diken diken ediyordu. Milyonların gözü senin üstündeydi. Ama hiçbir bakış… onunki gibi değildi.

Dışardan bakıldığında zarif, mesafeli ve güçlüydün. Kızıl saçların omuzlarından dökülürken, mavi gözlerin ardında sakladığın dünyayı kimse çözememişti. İnce bir bel, zarif bir vücut… Ama içindeki kadını sadece bir kişi gerçekten tanıyordu.

Barış.

O gece sıradan bir ev buluşmasıydı. Kalabalık değildi ama sohbet yoğundu. Sen, salonun köşesindeki koltukta otururken, bir şeylerin seni izlediğini hissetmiştin. Kafanı kaldırdığında göz göze geldiniz.

Barış.

Koyu gri bir sweatshirt giymişti. Dizine kadar uzanan siyah eşofmanı vardı ama… sahnede değilken bile duruşu göz alıyordu. Sarı saçlarının bir kısmı alnına düşmüştü. Ela gözleriyle çevresine değil, sadece sana bakıyordu.

Sonra yavaşça yanına geldi.

”Kitaplarını okudum,” dedi. “Hangisini?” dedin. ”Hepsini. Ama ‘Beni Hatırla’ olan… o geceyi bana yaşattı.”

Sustuğun her saniyede seni daha çok anlamaya çalışıyordu. İlk tanışmanızda ne bir numara alışverişi oldu ne de gizli bir dokunuş. Ama sen o gece onunla vedalaştığında, kalbin çoktan onun olmuştu.

İlk mesaj, üç gün sonra geldi. ”Sarı saçlı çocuk” diye kayıt ettin onu. Ama sonra o kayıt ”Sevgilim 🤍. oldu. Barış, seni gülüşünden tanıyordu. Ama aynı zamanda kalbindeki karanlığı da seviyordu.

İlişkiniz gizliydi. Gizli olmalıydı. Çünkü senin milyonlarca hayranın, onun milyonlarca aşığı vardı. Ve aranızdaki bağ… sadece size aitti.

Geceleri mesajlaşıyordunuz. Sabahın dördünde telefon ekranında sadece tek bir isim yanıyordu: Barış. Şehir dışlarında buluşuyor, insanlar sizden uzak kaldığında gerçekten birbirinize dokunabiliyordunuz.

Ama Barış… kıskançtı. Sadece bedenini değil, bakışlarını da sahipleniyordu. Güveniyordu sana ama dünya ona göre fazla açgözlüydü. Özellikle de senin gibiyken.

Boynundaki “B” harfi herkes için bir hikâye karakteriydi. Ama sen aynaya her baktığında, dudaklarının kenarına hafif bir gülümseme geliyordu. Çünkü o harf, teninde bir sır gibi asılıydı. Barış.

Senin saç tokansa, Barış’ın bileğindeydi.

”Hala sen kokuyorsun,” demişti bir gün, parmaklarıyla tokayı yoklarken.

Ve o bileklik… Mavi-siyah örme, basit görünen ama sizinle özdeşleşen o bileklik. Onu taktığınız gün elini tutmuş ve şöyle demişti:

”Bu senin susuşun olsun, bu benim deliliğim. Kimseden izin almadan yaşarız.”

Ama bugün… o bileklik, seni ele verecekti.

İmza gününden birkaç saat önce, telefonuna bir mesaj geldi.

Sevgilim🤍: “Aşkım lütfen kısa giyinme”

Cümle sert değildi ama altında kıskançlık, kırılganlık, sahipleniş vardı. Sustuğun. Çünkü biliyordun, seni kıskanıyordu. Ama aynı zamanda seni korumaya çalışıyordu. Herkes sana hayrandı. Ama kimse seni onun gibi sevemezdi.

Salon kalabalıktı. Hayranların uzun kuyruklar oluşturmuştu. Kimi gözlerinin renginden, kimi yazı dilinden bahsediyordu. Sen herkesle gülümsüyor, kitaplarını imzalıyordun.

Sonra o kız geldi. Sıradaki hayranlardan biri. Üstünde Barışın forması vardı

Kitabı uzattı. ”Adını yazayım mı?” dedin.

Ama o, eline değil… bileğine baktı. Gözleri birden büyüdü.

Sessizce eğilip sordu:

”Bu bileklik… Barış’ın da bileğinde vardı. Aynısıydı. Geçen gün antrenman çıkışında bileğindeydi. Kameralar çekmişti. Bu sizin mi?”

Çevredeki kimse duymadı. Ama o soru, senin kalbinde yankılandı.

Donakaldın. Kız senin yüzüne bakıyordu. Cevap bekliyordu. Ama sen cevap vermedin. Bilekliğine dokundun, parmaklarınla örmesini hissettin. Sonra sadece gözlerinin içine baktın ve gülümsedin sonra kız gitti ve barıştan mesaj geldi.

Barış: -“İmzan bitince seni almaya geleyimmi?”