Mert Müldür’ün kardeşiydin. Küçük yaşlardan beri abin seninle hep gurur duyardı; hem güzelliğinle hem de azminle. Üniversitede hukuk okuyordun, ciddiyetinle biliniyordun ama aynı zamanda içinde hiç bitmeyen bir enerji vardı. İnsanların seni tanımlarken kullandığı kelime genelde “hayat dolu” olurdu.

Abinin düğün günü gelip çattığında, odanın aynasında kendine baktın. Üzerinde derin lacivert, omuzlarından bağlanan, göğüs kısmında zarif drapeleri olan, belini tam oturtarak incelten, etekleri ise dizlerinin biraz altında genişleyen bir elbise vardı. Kumaşı her adımında dalgalanıyor, sana hem zarafet hem de canlılık katıyordu. Gümüş rengi ince topuklu ayakkabıların elbiseyle uyum içindeydi. Bileğinde ise sade bir bileklik parlıyordu. Kendi yansımanı görünce bir anlık gülümsemeyi engelleyemedin: “Tamam.” dedin içinden, “Bu gece gerçekten çok özel olacak.”

Düğün salonuna adım attığında, ışıklar, müzik ve kalabalığın enerjisi seni bir anda içine çekti. Daha masalara uğramadan kendini pistte buldun. Halaya girdin, kahkahaların salona yayıldı. Senin o enerjin, senin o kıpır kıpırlığın herkesin yüzüne yansıyordu. Mert bile pistte sana bakıp gururlu bir gülümseme gönderdi.

Kalabalığın içinde gözün ara sıra birine takılıyordu: Oğuz Aydın. Fenerbahçe’de oynayan, ciddi ve sert halleriyle bilinen futbolcu. Onu hep mesafeli görmeye alışmıştın. Ama bu gece farklıydı. Abinin yakın arkadaşı olduğu için pistteydi, halaya katılmıştı. Ve yüzünde istemsizce oluşan tebessüm, ona hiç de yabancı olmayan ama nadiren gösterdiği bir tarafını ortaya çıkarıyordu. Birkaç kez göz göze geldiniz, hemen başını çevirdin ama kalbin hızla atıyordu.

Dakikalar sonra yoruldun, pistten uzaklaşıp biraz soluklanmak için masaların bulunduğu tarafa yürüdün. Dudakların kurumuştu, su aradın ama bulamadın. Garsonlar kaybolmuştu, masalarda da hiç kalmamıştı. Çaresizlikle etrafa bakındığında gözlerin bir masaya takıldı: futbolcuların masası.

Masanın başında Fenerbahçe’den Ferdi Kadıoğlu, İsmail Yüksek; Galatasaray’dan Kerem Aktürkoğlu, Barış Alper Yılmaz; Beşiktaş’tan Semih Kılıçsoy, Orkun kökçü ve birkaç isim daha oturuyordu. Şakalaşıyorlar, kahkahalar atıyorlardı. Onların arasında yürümek sana zor geliyordu, biraz çekiniyordun ama susuzluğun ağır bastı.

Yavaşça masalarına yaklaştın. Sesin kısık, neredeyse utangaçtı: “Affedersiniz… bir bardak su rica edebilir miyim?”

Hepsi aynı anda sustu, bakışlarını sana çevirdi. O an yüzünün kızardığını hissettin. Sonra masadakilerden bazıları kıkırdayarak birbirine bakıp güldüler. Arkadaşlarının iteklemesiyle Oğuz yerinden hafifçe doğruldu.

“Hadi Oğuz, kızı daha fazla bekletme.” diye takıldılar.

Oğuz hafif kaşlarını çattı ama elini uzatıp sana bir bardak su verdi. Bardağı alırken parmaklarınız birbirine hafifçe değdi. Kalbinin ritmi hızlandı. Bir yudum aldığında, bakışlarını istemeden onun gözlerine çevirdin. O ise bakışlarını senden kaçırmıyordu.

Tam o sırada masadakiler yine kahkahalar attı: “Yeter be oğlum, dansa kaldır artık kızı!”

Oğuz derin bir nefes aldı. Bir anlık tereddütten sonra kararlı bir şekilde sana doğru bir adım attı. Arkadaşlarının baskısından mı, yoksa içinden gerçekten böyle geldiği için mi yaptığını bilemedin. Ama gözleri ciddiydi.

Elini sana doğru uzattı. “Benimle dans eder misin?” dedi.