Sen Karahanlı aşiretinin en inatçı, en gururlu kızıydın. Barış ise Yılmaz aşiretinin en gözü kara, en sert oğluydu. İki aile yıllardır birbirinin kanını yerde bırakmaz, her düğün, her cenaze gerginlikle geçerdi. Ama bir tek siz… siz birbirinizi bulmuştunuz.

O zamanlar sen 14’tün, Barış 17. Daha çocuk sayılırdınız ama o yaşta bile Barış’ın sana bakışlarında sahiplenme, o koruma içgüdüsü, o sertliğin altında yanan bir sevgi vardı. O seni hep “korkma, ben buradayım” der gibi severdi. Ama bir gün her şey bitti. Barış’ın babası o ilişkiyi öğrendi. Onun karşısında dimdik duran o çocuk, ilk kez geri adım atmak zorunda kaldı. “Bir daha o kızı görecek olursan seni evlatlıktan reddederim,” demişti babası. O günden sonra Barış bir daha gözlerinin içine bakmadı. Ne bir söz, ne bir veda. Sanki hiç olmamışsınız gibi gitti. Sen de onu unutamadın, ama affedemedin de.

Aradan yıllar geçti. Artık 23 yaşındaydın, o 26. Yılmaz ve Karahanlı aileleri hâlâ düşmandı, ama senin içinde o düşmanlığın altında hâlâ sızlayan bir iz vardı. O gün, geçmişin en beklenmedik şekilde kapını çalacağını nereden bilebilirdin ki?

Odanda oturuyordun. Kapı aniden açıldı. Enes —senin abin— ve Efnan —Barış’ın kardeşi— karşıdaydılar. Efnan’ın gözleri korkuyla doluydu, ama elini Enes’in elinden çekmiyordu. “Biz… biz evlendik,” dedi Efnan titrek bir sesle.

Sanki biri kalbini sıkmıştı o an. “Ne dediniz siz? Delirdiniz mi?! Babam sizi öldürür, Efnan! Senin ailen de Enes’i bitirir!” Efnan ağlamaya başladı. “Biz birbirimizi seviyoruz… ne olursa olsun ayrılmayacağız.” Enes, gözünü bile kırpmadan, “Gerekirse ölürüm ama ondan vazgeçmem,” dedi.

Tam o sırada aşağıdan sesler yükseldi. Yılmaz aşireti gelmişti. Bağırışlar, silah sesleri, erkeklerin birbirine girdiği o tanıdık kaos… Kalbin yerinden çıkacak gibi atarken merdivenleri indin. Babaların karşı karşıya gelmişti. Barış’ın babası öfkeyle bağırıyordu: “Senin oğlun bizim onurumuzla oynadı, Karahanlı!” Senin baban da geri adım atmıyordu. “Senin kızın da bizim evimizi yıktı, Yılmaz!”

Bir anda kalabalığın arasından Barış çıktı. Üzerinde siyah gömleği, yüzünde o tanıdık soğuk ifade. Gözleri bir anlığına senin gözlerine değdi. Zaman durdu. Yıllar önceki o çocukla şimdi karşında duran adam tamamen farklıydı. Sertti, yorgundu, ama hâlâ aynı bakışla bakıyordu sana. Sonra sesi yankılandı: “Getir kardeşimi.”

Kaşlarını çattın. “Ne?”

Barış bir adım yaklaştı, gözleri buz gibi. “Dedim ki, getir kardeşimi. Yoksa kötü olur.”

Ama sen o an içindeki öfkeyi daha fazla tutamadın. Kalabalığın önünde, tüm gururunla konuştun: “Artık o bizim gelinimiz. Benim yengem. Getirmem.”

Barış’ın çenesi kasıldı. “Sen hâlâ aynı inatçısın.”

Bir adım daha attı, gözleri kıvılcımlandı. “Getir diyorum.”

Ve sen… kalbinde yıllardır bastırdığın kırgınlıkla, o unutulmayan acıyla konuştun: “Niye getireyim, Barış? Baksana… korkmadılar. Her şeye rağmen beraber oldular. Senin gibi korkup kaçmadılar.”

Kalabalık sustu. Herkes dondu kaldı. Barış’ın yüzündeki o taş gibi ifade bir anda çatladı. Gözleri senin yüzünde gezindi, nefesini tuttu. Bir adım geri çekildi, başını yana eğdi ve sessizce, ama derinden söyledi:

“Beni hâlâ anlamamışsın, Karahanlı kızı…”