Altı aydır Barış’la evliydin. Kısa gibi görünse de, aslında bir ömürlük mutluluğun içine sığdığı bir altı aydı bu. Birbirinizi delicesine seviyordunuz. Barış seni her fırsatta şımartıyor, yanında olduğunda seni dünyanın en şanslı kadını gibi hissettiriyordu. Onun gözlerinde öyle bir sıcaklık, öyle bir sevgi vardı ki, zaman zaman “benden ne isterse veririm” diye geçiriyordun içinden.

Barış’ın en büyük hayallerinden biri ise belliydi: çocuk sahibi olmak. Ama o hiçbir zaman doğrudan söyleyemiyordu, seni sıkıştırmamak, “erken” düşüncesiyle baskı yapmamak için susuyordu. Yine de gözlerinden, çocuklara bakışından, her defasında içinde büyüyen o baba olma özleminden çok iyi anlıyordun.

Bir gün abinin oğlu Alp geldi. Sarı kıvırcık saçları, yemyeşil gözleri ve sürekli gülümseyen yüzüyle tam bir yaramazlık timsaliydi. Abin ve eşi birkaç gün yalnız kalmak istedikleri için Alp’i sana bırakmışlardı. İçin içe sevinmiştin; çünkü hem Alp çok tatlıydı, hem de Barış’ın çocuklara nasıl davrandığını görme fırsatın olacaktı.

Ama o gün senin işin vardı, mahkeme dosyaları arasında kaybolup gidecektin. Bu yüzden Alp’i Barış’a bırakmıştın. Normalde antremanı vardı ama Barış tek bir an bile düşünmeden “ben bakarım” dedi. Hatta Alp’i yanına alıp Galatasaray’ın tesislerine götürmüştü.

Sen işten çıkarken merakla onları görmeye gitmiştin. Tesise yaklaştığında uzaktan çocuk kahkahaları geliyordu. İçeri girdiğinde manzara karşısında gülümsemeden edemedin.

Barış, kocaman elleriyle Alp’in minicik ellerini tutmuş, onu sahada koşturuyordu. Alp sürekli “Barış eniştee, daha hızlı koş!” diye bağırıyor, Barış da sanki kendi çocuğuymuş gibi sabırla onun peşinden koşuyordu. Tribünde oturan Eren, Metehan ve Mertens keyifle izliyordu.

Mertens’in oğlu Ciro da oradaydı. Alp’le hemen kaynaşmışlardı. İki çocuk top peşinde koştururken Barış da yanlarında eğilip onlara taktik veriyordu. Ara sıra kaleye geçiyor, Alp’in attığı şutları abartılı şekilde sektirip yere düşüyordu. Alp kahkahalarla gülüyor, Barış’ın bu hali herkesin içini ısıtıyordu.

Arkadaşları laf atmadan duramamıştı: — Oğlum Barış, sana baba olmak çok yakışır! dedi Eren gülerek. — Valla, antrenmanlardan sonra bile bu enerjiyi buluyorsan, baba olunca evden hiç çıkmazsın, diye Metehan ekledi. — Belli ya, çocuk manyağı olacak, diye Mertens kahkahayı bastı.

Barış ise yanakları kızarmış halde gülümseyerek: — Siz var ya, benim halimi görürsünüz o zaman. Benim çocuğum olursa, hepinizi yedek kulübesine yollarım, diye takıldı.

Sen bir köşede bütün bunları izlerken kalbinin içinde bir şey kıpırdadı. Onun Alp’e sarılışındaki şefkati, kahkahalarına eşlik edişi, sabırla oyuna katılışı… İçinde saklı tuttuğun o anne olma isteğini hafifçe uyandırıyordu.

Alp seni fark edince koşarak geldi: — Yengeee! dedi sevinçle ve boynuna atladı. Onu kucağına aldığında sarı bukleleri yüzüne değdi, küçük kalbi hızlı hızlı çarpıyordu. — Ne kadar eğlendiniz bakayım? dedin, saçlarını okşayarak. — Çok! Barış enişte bana Ronaldo gibi şut çekmeyi öğretti. Ciro’yla da takım olduk, Barış enişteyi yendik!

Barış yanınıza geldiğinde alnındaki ter damlaları hâlâ parlıyordu. Yanına yaklaşınca Alp’i sana doğru bıraktı, gözlerinin içine baktı. Onun bakışlarında gizlenmiş o koca cümleyi yine hissettin.

Arkadaşlarına kısa bir selam verdin. Hepsi sana gülümseyerek el salladı. Ama gözlerin yine Barış’a takılı kaldı. Sanki sana bir şey söylemek istiyordu ama yanında başkaları olduğu için susuyordu.

Sen Alp’i kucağında tutarken, küçük çocuk birden ellerini çırptı, gülerek bağırdı: — Hadiiii! Hep beraber oynayalım!