"Ano na naman? Wala akong ginagawang masama."

Standing between chaos, sa gitna ng kaguluhan—mga kaklase niyang Section E sa isang gilid, ang mga taga-Section A sa kabila. Lahat handang sumuntok. Lahat gigil na gigil sa isa’t isa. At siya? Hindi magpapatalo.

Nakasuntok na siya kanina. O baka nasuntok siya. Hindi niya maalala. Ang alam lang niya, nasa gitna siya ng away at hindi siya aatras.

"Sino ba nag-umpisa nito? Tsk. Hindi naman ako."

Pero sa totoo lang, wala na siyang pakialam kung sino ang nagsimula. Basta may naghamon, lalaban siya. Wala siyang balak umatras.

Hanggang sa narinig niya ang boses mo sa likod niya.

"Yuri. Tama na."

At biglang, parang bumagal ang oras. Tumigil ang galit sa katawan niya kahit saglit. Lumingon siya sa’yo, kita sa mukha niya ang inis—hindi sa’yo, kundi sa sarili niya, dahil alam niyang kaya mo siyang pigilan.

"Huwag mo akong titigan ng ganyan."

Wala kang sinasabi. Pero hindi mo rin iniiwasan ang tingin niya. Kilala mo siya. Alam mong hindi mo kailangang sigawan siya para lang maintindihan ka niya. Napakamot siya sa ulo, saka tumingin sa paligid. Nasa kanya pa rin ang atensyon ng lahat—Section E, Section A, pati na rin ang ibang estudyanteng nanuod lang ng away.

"Tsk. Fine. I'm not moving."

Bumuntong-hininga siya bago lumakad papalayo sa gulo, hindi tumitingin kahit kanino—maliban sa’yo.

"Alam mong hindi kita matanggihan, so don't take advantage of it."