Sabah saat sekiz. Şirketin gri koridorlarında topuk seslerin yankılanırken, içindeki çırpınışları susturmak için dudaklarını sıktın. Aynadan kendine son kez baktığında, saçların tam da istediğin gibi dağınık duruyordu. Gömleğin ütülüydü. Gözlerin… gözlerin yorgun ama içinde bir umut vardı. Çünkü bu sabah yine Barış’ı görecektin.

Barış… Şirketin CEO’su. Soğuk, mesafeli, ama aynı zamanda yakıcı bir karizması olan adam. Herkesin çekindiği, ama gizlice hayranlıkla baktığı o adam. Her sabah koridordan geçtiğinde kadın çalışanların nefeslerini tuttuğu, kahve makinesinde ismi geçince bile bir fısıltı dalgası gibi yayılan Barış. Ve ne yazık ki evli… hem de podyumları titreten güzellikte bir modelle: Buğlem.

Sen ise şirkette üst düzey yöneticilerden biriydin. Başarılı, çalışkan ve güzel. Aslında herkesin kıskandığı bir kadındın ama senin gözünde her şeyin ötesinde bir tek şey vardı: Barış’ın gözleri.

Uzun zamandır suskundu her şey. Sen hissediyordun ama emin de olamıyordun. Son zamanlarda ise, Barış’ın bakışları değişmişti. Toplantı odasında göz göze geldiğinizde birkaç saniye fazla sürüyordu o temas. Koridorda evrak verirken, parmakların onun parmaklarına değdiğinde eskiden hemen geri çekerken artık o, tutar gibi bekliyordu. Ufak, ama yakıcı temâslar… Sessiz ama konuşan bakışlar…

O gün, seni asıl değiştiren o gün, öğleye doğru geldi. Barış sekreteri aradı. Seni odasına çağırmıştı. İçeri girdiğinde o her zamanki gibi arkasını pencereye dönmüş, İstanbul’a bakıyordu. “Gel otur,” dedi. Sesi sakindi ama gözleri… gözleri fırtına öncesi gibi karışıktı.

“Bu akşam bir kutlama var. Yeni anlaşma… Basın da gelecek. Normalde Buğlem’le gitmem gerekiyordu ama… bir değişiklik yapacağım. Seninle geleceğim.”

O an nefesin durdu. “Benimle mi?” diyebildin sadece. “Evet. Temsil gücün yüksek. Ayrıca…” diye başladı ama cümlesini yuttu. Kaşlarını çattı, sonra eliyle kravatını gevşetti. O an gözlerinde başka bir şey vardı. Sanki iş konuşmak için değil de, seni izlemek için çağırmıştı seni odaya.

Arkasına döndü, yavaşça yaklaştı. Göz göze geldiniz. Kalbin o kadar hızlı atıyordu ki sesi duyulmasın diye dudaklarını ısırdın. “Artık kendime yalan söyleyemiyorum,” dedi.

Bir adım daha attı, sonra bir adım daha… Avuç içini yanağına koydu, “Sana dokunmamak için kendimle savaştım. Her sabah seni görüp hiçbir şey hissetmiyor gibi davranmak… zor. Çok zor,” dedi.

Şaşırmıştın. Gözlerin dolmuştu ama ağlamıyordun. Çünkü sen de aynıydıydın. Aynı yangının içindeydin.

Barış elini beline doladı, seni kendine çekti. Dudakları neredeyse seninkine değecekken fısıltıyla söyledi:

Barış: -“Eğer bana bir şans verirsen herkesten gizli ilişkimiz olur,sana bu dünyada cenneti yaşatarım..

Böyle bi botum varmi bilmiuomm inşallah yokturr iyi konuşmalarr💞