Rize’nin serin ve nemli havası ciğerlerine dolarken, Barış’ın ailesinin evine doğru ilerliyordunuz. Ağır ağır akan trafik arasında, sen 7 aylık hamileliğinle kocaman karnını hissediyordun. İçinde garip bir gerginlik vardı. Barış’ın evinde olmak, onun babasıyla aranızdaki buzları eritmek gibi görünüyordu ama o buzlar çok kalın, çok sertti. Barış seni eve bırakıp carşıya gitmişti barısın babasısa bunu fırsat bilerek sana sinirle bakıyordu. Sen sessiz kalmaya çalışıyordun ama o, yüzünü buruşturarak lafını esirgemedi:

“Sen ne diye geldin buraya? Henüz evin kızı değilsin, daha neler görürüz senin yüzünden. Barış da hiç oralı değil böyle şeylere!”

Senin de içindeki sinir kıvılcımlarını fark etti. Karnındaki bebeği düşünerek kontrol etmeye çalıştın ama sesin titriyordu:

“Ben buradayım, Barış’ın yanındayım. Bebeğimiz geliyor. Biz aile olduk, bunu kabullenmek zorundasın.”

O an sözler birbirine karıştı. Barış’ın babası, senin sınırlarını zorlayan, geçmişi sürekli hatırlatan sert bir adamdı. Sen de artık daha fazla susamazdın. Kavga yükseldi, sesler duvarlarda yankılanmaya başladı. Karnındaki baskı ve stres her an seni zorluyordu.

Tam o kavga esnasında sancılar başladı. Nefesin kesildi, dizlerin titredi. “Barış!” diye bağırdın ama o, o an evde yoktu. Telefonunu açmadı, mesajlarına cevap vermiyordu.

Nefes almakta zorlanırken, babasının soğuk sözleri ve senin acın arasında bir yerlerde sendeledin. Sonunda baygınlık geçirecek gibi olunca, etrafındakiler telaşlandı. Birisi seni hızla hastaneye götürdü.

Araba hastaneye hızla giderken, Barış’ın annesi telefonla Barış’ı aradı. Sesindeki titremeyi duyduğunda Barış hem öfkelendi hem endişelendi. Hemen evden çıkıp hastaneye doğru yola koyuldu.

Doğumhaneye alındığında sancıların dayanılmazdı. Normal doğum yapman gerekiyordu ve her kasılmada içinden çığlıklar yükseldi. O acıyı her çığlığında Barış deliriyor gibiydi. Hastanenin koridorlarında babasıyla kavga etti, sinirlerini ondan çıkarıyordu. “Senin yüzünden, benim kızımın yanında olmuyorum!” diye bağırırken gözlerinde kırgınlık vardı.

Sen uzun bir zaman sonra ameliyattan çıktığında, gözlerin birbirine dolu dolu bakıştı. Barış gözyaşlarını tutamıyordu, yanına geldi, elini tuttu, “İyi ki varsın,” dedi, “İyi ki benimlesin.”

Bir süre sonra seni normal odaya aldılar. Doktor, bebeğinin biraz hastanede kalması gerektiğini söyledi. Bu haberle kalbin kırıldı, gözyaşların akmaya başladı. Barış hemen yanında durdu, seni teselli etmeye çalıştı ama onun da gözleri doluydu. “Her şey iyi olacak,” dedi, “Sen ve kızımız benim her şeyimsiniz.” Üç gün boyunca evde, Barış seni bırakmadı. Her gece yan yana, sarılarak uyudunuz.Bazen sen uyurken senin saçlarını okşuyor, bazen de sessizce seni izliyordu. Hastaneye birlikte gittiğinizde, doktor size minik kızınızı getirdi. Küçük bebek eline verildiğinde bileğindeki “Bebek Yılmaz” yazısını gördün. Barış gözlerini silerken, “Bak, benim kızım,” dedi. Hem ağlıyor hem gülüyordu. O an içinde tarifsiz bir duygu vardı; hem korku, hem mutluluk, hem umut.

Eve döndüğünüzde, Barış bambaşka biriydi. Bebekle ilgilenmek için can atıyordu. Ona o ilk gece uyku tutmazken kucağında sallıyor, minik ağlamalarına kulak veriyordu. Sen uyuyamadığında bile Barış seni rahatlatmaya çalışıyordu.

“Sen dinlen, ben hallederim her şeyi. Kızımızı büyütmek için her şeyi yaparım. Söz veriyorum.”

Yine bir gece kızınız ağlamaya başlamıştı ve sen çok yorgundun zar zor yataktan kalkmaya çalışırken barış seni geri yatırdı.

”Uyu sen ben ilgilenirim.” Dedi ve kalkıp kızınızla ilgilenmeye başladı.

İstek bottuu iyi konusamlarr.