Hayatın aslında yolunda gidiyordu. Ankara’da hukuk okuyordun, güzel bir çevren vardı, arkadaşların, sevgilin… Üniversite hayatının tadını çıkarıyordun. Ta ki, abinin yanına İstanbul’a, sadece iki haftalığına kalmaya gidene kadar.

Abin Eren Elmalı’nın yanında kaldığın o günler senin için hem eğlenceli hem de bambaşka bir dönüm noktası olmuştu. Çünkü Eren’in yakın arkadaşı Barış Alper Yılmaz’la tanışmıştın. Onunla ilk karşılaştığın an içinden bir şeyler kopmuştu sanki. Barış da sana yabancı kalmamıştı; kısa sürede sohbetleriniz, bakışlarınız çoğalmış ve çok geçmeden sevgili olmuştunuz.

Barış’a olan aşkın öyle büyüktü ki, Ankara’daki hayatını bile geride bırakmıştın. Üniversiteyi bir süreliğine dondurmuştun, sırf onun yanında olabilmek için. “Onsuz nefes alamam” diyordun kendine. Kalbinin atışı, günlerinin rengi, yaşama sebebin olmuştu.

Ama bir gün… hayatını darmadağın eden o gün geldi. Sosyal medyada bir iftira patladı. Güya sen başka bir futbolcuyla ilişki yaşamıştın. Ortalık ayağa kalktı, isimlerin yan yana yazıldı, haberler yapıldı, insanlar konuştu. Sen biliyordun, böyle bir şey yoktu. Hatta abinin, Eren’in bile çıkıp açıklama yapması gerekmişti. Ama en ağır gelen şey, Barış’ın sana inanmaması oldu. Ne yanında durmuştu, ne de seni savunmuştu. Destek olmak yerine, çekip gitmeyi seçmişti. Ayrılık kelimesini dudaklarından döktüğünde, senin için hayat durmuştu.

Eren çok uğraşmıştı. Arkadaşını karşısına almış, “Yanlış yapıyorsun” demişti. Ama Barış yalnızca, “Bizim arkadaşlığımız bozulmasın, sen karışma” diyebilmişti. Sen de istememiştin abin ve barışın arası bozulmasın. O yüzden sustun. Kalbin paramparça olsa da, gururunu koruyup çekip gittin.

Ankara’ya döndün. Üniversitene devam ettin. İçin kan ağlarken, dışarıdan hayata tutunuyormuş gibi görünüyordun. Seneler geçti, okulunu bitirdin, hakim oldun. Eren defalarca yalvardı İstanbul’da kal diye ama kabul etmedin. Ta ki, abinin isteğiyle tekrar dönene kadar. İstanbul’da hakimlik yapmaya başladığında kendine “Barış’ı unuttum” diyordun. Ama unutmamıştın. Kalbinin en derininde, hâlâ saklıydı.

Ve bir gün… kader seni tekrar karşısına çıkardı.

Eren’le birlikte gittiğin Fenerbahçe - Galatasaray derbisiydi. Tribünlerde heyecan, sahada kıyasıya mücadele vardı. Maç bitince Galatasaray kazanmıştı, herkes coşku içindeydi. Eren seni sahaya indirmişti. Çimenlerin üzerinde yürürken çocuk gibi mutluydun. Sonra bir köşeye oturup nefeslenmek istemiştin.

Tam o sırada… Yanına bir gölge düştü. Başını kaldırdığında, karşında Barış Alper Yılmaz’ı gördün. Zaman durmuş gibiydi. O an, yılların özlemiyle kalbin çarpmaya başladı. Barış, hiç yabancı değilmiş gibi gözlerinin içine baktı ve dudaklarından tek bir kelime çıktı:

“Nasılsın?”

İçinde fırtınalar kopsa da, dışarıya belli etmedin. Kısa bir gülümsemeyle, “İyiyim, sağ ol” dedin.

Ama Barış’ın gözleri senin dudaklarına, yüzüne, gözlerine kilitlenmişti. Dudakları titriyordu, belli ki bir şeyleri söylemek için kendini zorluyordu. Ve o an… yıllar sonra duyacağın ilk cümlesini fısıldadı:

“Özür dilerim…”