Saray bu sabah erkenden uyanmıştı. Hizmetkârlar telaşla koşturuyor, altın işlemeli kumaşlar odana taşınıyordu. Aynalarda süzülen gözlerin, süslenen saçların arasında sen yalnızca birini düşünüyordun.

Barış.

Sarayın en sarsılmaz, en sadık muhafızı. Gölge gibi sessiz, taş gibi kararlı. Ama sen onun gözlerinde kendini bulmuştun. Yüzünü gören çok olmuştu… ama gözlerindeki yangını sadece sen fark etmiştin.

Sen, bir prensese yakışır şekilde büyütülmüştün. Şimdi ise, halkının soyunu sürdürmek, krallığın geleceğini sağlamlaştırmak için bir prensle evleniyordun. Herkes bundan gurur duyuyordu. Herkes… dışında sadece bir kişi.

Ve sen.

Düğün salonuna girdiğin an, herkes ayağa kalktı. Altın ve inciyle işlenmiş gelinliğin içinde ihtişamlıydın ama içinde kocaman bir boşluk vardı. Gözlerin, istemsizce onu aradı. Kalabalığın içinde… duvarın dibinde… başı dik, elleri arkasında, zırhının içinde hareketsiz duran bir silüet.

Barış’tı o. Ama gözleri… kıyamet gibiydi. Sana bakıyordu. Sadece sana.

Tüm salon gülümserken, onun gözleri yavaş yavaş doluyordu. Hiçbir şey söylemiyordu, yine sessizdi ama sen duymaya alışmıştın artık. Kalbin, onun kalbinin sesini tanıyordu. “Dur” diyordu sanki. “Koş” diyordu. Ama o yine hiçbir adım atmıyordu. Onurunu, görevini, seni seviyordu çünkü.

Ve sen… görevini seçtin.

Ama kalbini susturamadın.

Gecenin ilerleyen saatlerinde herkes kutlamalarda sarhoş olmuşken, odana çekildin. Gelinliğini çıkarıp sade bir gece elbisesi giydin. Ayakkabılarını eline alıp sarayın arka kapısından usulca çıktın. Kimse görmeden, gözlerinle bildiğin o taş yolda yürüdün. Ve işte orada… sarayın arka balkonunda… ay ışığının altındaki gölge gibi biri seni bekliyordu.

Barış.

Başını sana çevirdiğinde, gözlerinde tuttuğu o koca yükü gördün. Konuşmadı. Sen de konuşmadın. Yavaşça yanına yaklaştın. Elinle zırhının üst kısmını tuttun. Çıkarmasına yardım ettin. Ve sonra, onun alnını usulca öptün. Elin saçlarına gittiğinde, gözlerini kapadı. Yutkundu. Omzuna yaslandığında, kalbi göğsünde deli gibi atıyordu.

“$Sadece bir gece…” dedin fısıltıyla. “Sadece bu gece, prenses değilim. Sadece ‘ben’im. Senin gözlerinde ‘sen’ olan…”*

Barış başını eğdi. Ellerinle çenesini tuttun, gözlerini yakından görmek istedin. “Saklama” dedin. “Ne olur… bu gece saklama.”

Titreyen sesiyle konuştu:

“Senin kalbin bana haram, ama ben onun tek sahibiyim.”