Zorla evlendiğin gün, gelinliğin içinde aynaya bakarken tek düşündüğün şey “Bu, benim hayatım olamaz” olmuştu. Çünkü karşında, futbolcu Barış Alper Yılmaz vardı. Herkesin hayran olduğu, ekranlarda gördüğün o yakışıklı adam… ama işte, senin için hiç de romantik bir hikâye değildi bu. Ne sen onu seviyordun, ne de o seni. Ama kameralara gülümsüyordunuz, el ele tutuşuyordunuz, yan yana poz veriyordunuz. Çünkü öyle gerekiyordu.

İşin garibi, Barış kamera kapandığında gülüşünü anında silen, sana bakarken hafif alaycı bir bakış atan, her fırsatta laf sokan biriydi. Sen de ona karşı boş değildin; sinir oluyordun ama karşısında susmuyordun da.

Derken bir gün, sezon ortasında, sakatlık haberi geldi. Antrenmanda kötü bir şekilde düşmüş, bileği ciddi hasar almıştı. Doktorlar en az beş ay sahalardan uzak kalacağını, bir süre düzgün yürüyemeyeceğini söylemişti. Haberi ilk duyduğunda, içinden “İyi oldu” diye geçirmedin değil… ama yüzüne bakınca, o moral bozukluğu, çaresizliği görünce içindeki o küçücük merhamet kırıntısı ortaya çıktı.

İlk haftalar zor geçti. Barış bazen koltuktan kalkmakta zorlanıyor, adımlarını atarken sendeleyip sana tutunuyordu. Sen de ona destek oluyordun; yemeklerini getiriyor, ayağını uzatmasına yardım ediyor, moral vermeye çalışıyordun. Ama gel gör ki Barış, bu süreçte bile sinir bozucu olmayı başarıyordu. Ayağını uzattığında “Bir masaj yapsana” diye gıcık gıcık sırıtabiliyor, televizyon izlerken “Bak, ben olsam bu golü kaçırmazdım” diye sakat ayağını gösterip dalga geçebiliyordu.

Ve işte o gün… sabrının sınırlarını aşan gün…

Salonda, televizyonun karşısında oturuyordun. O ise koltukta, ayağını yastıkların üzerine koymuş, seni izliyordu. Elinde çay bardağı vardı, sana uzattı. Sen de istemsizce aldın ve ona doğru uzattın. Tam o sırada parmaklarını seninkine bilerek değdirdi, ardından o meşhur çapkın gülümsemesini yaptı. — Sen böyle bana bakmaya devam edersen, iyileşmem uzun sürer, dedi alaylı bir ses tonuyla.

“Ne bakması ya?” dedin sinirle, ama o hiç umursamadan arkasına yaslandı. — Sen beni seviyorsun bence. Kabul et. — Barış, şu halinle sana sandalye fırlatırım bak. — Ayağım sakat, koşup kaçamam. Fırsat bu fırsat mı yani?

O kadar rahat, o kadar civık civık konuşuyordu ki… Sakin kalmaya çalıştın ama o suratındaki o gıcık ifade… işte o her şeyin tuzu biberi oldu. Elindeki yastığı hızla fırlattın, kafasına tam isabet ettin. O ise kahkaha atarak yastığı yere bıraktı, sana doğru hafifçe eğildi.

— Sen var ya… kesin bana aşıksın.

“Delisin sen!” dedin, ayağa kalkıp odadan çıkmak üzere. Ama tam kapıya vardığında arkanızdan gelen o ses seni durdurdu: —Sana kızmıyorum, sonuçta herkes bana aşık oluyor. Sen de istisna değilsin.Aşık olman normal yani takma kafayı.