Sen, sarı saçlarınla ve yeşil gözlerinle dikkat çeken, Amerika’da üniversite okuyan inanılmaz güzel bir kızdın. Hem dış görünüşünle hem de zarif tavırlarınla herkesin dönüp bir kez daha baktığı o kız… Barış ise Galatasaray’da ve milli takımda oynayan, herkesin tanıdığı, sahada hem hızıyla hem de karizmasıyla fark yaratan bir futbolcuydu. İkiniz birlikteydiniz ama ilişkiniz uzak mesafeydi. Zordu… Hem senin derslerin, sınavların, yoğun okul tempon vardı; hem de Barış’ın idmanları, maçları, kampları… Ama aradaki kilometrelere rağmen birbirinize olan sevginiz hiç azalmamıştı.

Bazen geceleri görüntülü konuşur, sen kahveni yudumlarken o soyunma odasından sana bir gülüş yollar, “Bir gün seni de buraya getireceğim,” derdi. Sen de gülüp geçerdin ama içinde hep o özlem olurdu. Aylarca yüz yüze görüşememek, sadece ekranın arkasından sevdiğin adamın sesini duymak… Kolay değildi.

O gün hava kapalıydı. Gri bulutlar gökyüzünü kaplamış, hafif yağmur başlamıştı. Pencerenin kenarında dizlerini karnına çekmiş, telefonuna bakıyordun. Barış’tan haber yoktu. Normalde idmandan çıkar çıkmaz yazardı ama bu kez sessizdi. Parmakların mesaj ekranında dolanırken dayanamadın, aradın onu.

Telefon çaldı, birkaç saniye sonra Barış’ın o tanıdık sesi duyuldu. — “Alo, aşkım?” — “Aşkım neredesin ya, sabahtan beri yazıyorum, ne yaptın?” — “Biraz işlerim vardı, hallettim ama şimdi senin sesini duyunca yorgunluğum gitti.” — “Hee, tabii, klasik laflar bunlar.” — “Yemin ederim ciddiyim. Ne yapıyorsun bakalım Amerika prensesi?” — “Ne yapayım, hava kapalı, ders çalışıyordum ama seni aradım. Sesini duymak istedim.” — “Keşke yanımda olsan,” dedi, sesi bir anda yumuşadı. — “Ben de isterdim ama… işte, mesafeler…”

Tam o sırada kapı çaldı. Kaşlarını hafifçe çattın. — “Aşkım, bir saniye, kapı çalıyor.” — “Tamam, git bak.” dedi Barış, gülümseyerek.

Telefon hâlâ elindeydi, ayağa kalkıp kapıya doğru yürüdün. Kalbin anlamsızca hızlanmıştı, belki de içgüdüsel bir şeydi. Kapıyı açtığın anda nefesin kesildi.

Karşında Barış vardı. Üzerinde siyah bir mont, elinde bir buket beyaz gül… Gözlerinde o tanıdık sıcaklık, o her defasında seni eriten bakış.

Şoktan birkaç saniye sadece baktın, ağzın açık kaldı. — “B-Barış… sen…” diyebildin sadece. O ise hafif bir gülümsemeyle başını eğdi. — “Sürpriz,” dedi. “Amerika’ya geldim. Seni daha fazla uzaktan özleyemedim.”

Gözlerin doldu. Ne diyeceğini bilemeden koşup ona sarıldın. — “Delisin sen! Gerçekten delisin!” Barış kollarını sana sardı, başını omzuna yasladı. — “Sana deliyim, biliyorsun.” dedi sessizce.